สตอกโฮล์มซินโดรม

“ฉันยังคุยกับนายไม่จบเลยฮยอง”
นี่แกกำลังพูดจาไร้สาระอะไรอยู่ตอนนี้?
“ฉันไม่สนหรอกว่าครอบครัวของคุณจะมีเงินเท่าไหร่ การดูถูกและปฏิบัติต่อคนๆ หนึ่งเหมือนขอทานอย่างประหลาด คุณคิดว่านั่นจะทำให้ฉันรู้สึกยังไง”
จองอินสับสนว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือคนเดียวกับโชซึงฮยอนที่เขารู้จักจนถึงตอนนี้หรือไม่
“ซึงฮยอน ฉันคิดว่าคุณกำลังเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง ฉันแค่ไร้เดียงสา…”
“คุณคงชอบทำตัวไร้เดียงสา”
ซึงฮยอนบีบริมฝีปากของเขาอีกครั้ง เพียงตอนนั้นเองที่จองอินก็ตระหนักว่าเขากลั้นหัวเราะอยู่
“….โชซึงฮยอน”
คุณกับฮัน มินวู นอนด้วยกันเหมือนหมาเลย คำพูดแบบนั้นไม่เหมาะกับคุณ
“……ก-อะไรนะ?”

“คุณไม่ได้ยินฉันเหรอ? คุณกับฮัน มินวู เย็ดกันเหมือนหมาเลย ฉันเลยถามว่าคุณกล้าพูดคำว่าไร้เดียงสาได้ยังไง?
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสงสัยในหูของเขา จองอินขนลุกโดยไม่รู้ตัวและดึงศีรษะกลับไป
“พี่ คุณไม่มีพื้นฐานเลยด้วยซ้ำ”
มีรอยย่นระหว่างดวงตาที่สวยงามของจองอิน ลมหายใจของเขาเริ่มหยาบเพราะเขาไม่สามารถควบคุมความโกรธได้ เมื่อเห็นเขาอยู่ในสภาพเช่นนี้ ซึงฮยอนก็ยิ้มกว้าง
“……เพื่อทำข้อตกลง คุณควรจะถามฉันว่าฉันต้องการอะไรก่อน”
-
“คนโง่อะไรอย่างนี้”
แบม. ดูเหมือนมีคนตีหัวเขาอย่างแรง